மனிதர்களா? மிருகங்களா?

ஒரு சின்னக் குழந்தையைக் கொடுமைப்படுத்திக் கொடூரமாகப் பாலியல் வன்முறையில் ஈடுபட்டிருக்கும் மிருகங்களை, அதுவும் வயது வந்த கிழட்டு மிருகங்களை என்ன சொல்லுவது? ஒருத்தனுக்கு 66 வயசாம்! இவங்களை அனுப்பி வைச்ச பாதுகாப்பு நிறுவனம் அவங்க பின்னணியை எல்லாம் விசாரிக்காமல் இருந்திருக்கு போல!  நினைக்க நினைக்க உடம்பெல்லாம் பத்தி எரியுது! ஏன் இப்படி? அதுவும் நம் நாட்டில்! தமிழ்நாட்டில்! இங்கே தான் காதலுக்காகக் கொலை, காதலியைக் கொலை, ஆசிட் வீச்சு எல்லாமும் நடக்கிறது. பெண்கள் என்ன அவ்வளவு மலிந்து விட்டனரா? இந்த ஆண்களுக்குத் தெரிவது பெண்களின் உடம்பு மட்டும் தானா? அதுவும் பனிரண்டே வயசு நிரம்பிய காது கேளாத, தனக்கு நேரிடும் கொடுமையை எடுத்துச் சொல்லத் தெரியாத ஒரு குழந்தையைப் போய்! சே!

எல்லாத்துக்கும் மேலே அந்தக் குழந்தைக்கு போதை மருந்து வேறே கொடுத்திருக்காங்க. தனக்கு என்ன நடந்ததுனே அந்தக் குழந்தைக்குப் புரிஞ்சிருக்காது. அப்பா, அம்மா என்ன செய்துட்டு இருந்தாங்க? இத்தகைய நிலையில் இருக்கும் குழந்தையைத் தனியாக இத்தகைய கொடியோர்களிடம் எப்படி விட்டாங்க? எத்தனை நாட்களாகவோ நடந்திருக்கு! திடீர்னு இப்போ வெளிச்சத்துக்கு வந்தது எப்படி? 17 பேரைக் கைது செய்திருப்பதாகச் சொல்றாங்க. அந்தக் குழந்தை என்னத்துக்கு ஆகறது? மனசாட்சியே இல்லாமல் நடந்திருக்காங்களே!  அவங்களுக்கு உரிய தண்டனை கொடுத்தே ஆகணும். கொஞ்சம் கூடக் கருணை காட்டக் கூடாது. ஆனால் உடனேயே  இந்த மனித உரிமைக்காரங்க வந்துடுவாங்க! மனித உரிமை அது, இதுனு சொல்லிக் கொண்டு. வயித்தை எரியுது! பெத்தவளுக்கு எப்படி இருக்கும்?  கண்ணை மூடினால் அந்தக் குழந்தை இப்படிக் கஷ்டப்பட்டிருக்குமோ, பயமுறுத்தி இருப்பானோ, இப்போ அதன் உடம்பு எப்படி இருக்கோ, மனநிலை எப்படி இருக்கோ என்றெல்லாம் தோணுது! நம்மால் முடிஞ்சது இப்படிப் புலம்பறது ஒண்ணுதான்! என்ன செய்ய! 

இவங்களுக்கு எல்லாம் தைரியம் வந்ததே தில்லி "நிர்பயா" வழக்கில் தண்டனை பெற்றவன் சின்ன வயசுனு சொல்லி விடுதலை ஆகி வந்ததும் அவனுக்குக் கிடைச்ச பணத்தையும், தையல் மிஷின் கொடுத்ததையும் பார்த்து வந்திருக்கும்! நம்மையும் எதுவும் சொல்ல மாட்டாங்க! எப்படியும் மனித உரிமைக்கழகம் வழக்கை ஏற்று நடத்தி நமக்கெல்லாம் விடுதலை வாங்கிக் கொடுத்துடும்னு நம்பிக்கையிலே இருந்திருப்பாங்க! என்னவோ போங்க! நடப்பது எதுவுமே சரியல்ல! எங்கேயும், எல்லா இடங்களிலேயும்! இதுக்கெல்லாம் அடிப்படைக் காரணம் குடும்ப வாழ்க்கை சிதைந்து வருவதே! அந்தக் குழந்தைக்கே ஒரு தாத்தாவோ, பாட்டியோ இருந்திருந்தால் கண்காணிப்பு இருந்திருக்குமோ? பெற்றோர் இருவரும் வேலைக்குப் போகும் வீட்டில் உள்ள குழந்தைகளுக்கு என்ன இருந்தாலும் கண்காணிப்புக் குறைவு தான். குழந்தைகள் தானாகக் கதவைத் திறந்து வீட்டுக்கு வந்து குளிர்சாதனப் பெட்டியில் இருக்கும் ஏதோ ஓர் உணவு அல்லது ஸ்நாக்ஸ் ஏதானும் எடுத்துச் சாப்பிட்டுவிட்டுத் தாயோ, தகப்பனோ யார் முதல்லே வராங்கனு காத்திருக்கணும்.

வரவங்க வேலை அலுப்புடன் வருவாங்க! இது ஆண், பெண் யாராக இருந்தாலும் பொருந்தும். எனினும் தாய் என்பதால் அவள் வந்தவுடன் குழந்தைக்கு எதையோ செய்து கொடுக்கணும். அல்லது குளிர்சாதனப் பெட்டியில் இருந்து எடுத்து சூடு செய்து கொடுக்கணும். இடைப்பட்ட அந்த மூணு மணி நேரம் தனியாக இருக்கும் குழந்தைக்கு என்ன நடந்தது என்றோ அது எங்கே போயிருந்தது என்றோ, அல்லது யார் யார் அந்தக் குழந்தையை வந்து பார்த்தார்கள் என்பதோ அந்தப் பெற்றோருக்குக் குழந்தை சொன்னால் தான் தெரியும். அதுவும் இப்படி ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்திருக்கையில் அதைக் குழந்தை தைரியமாகப் பெற்றோரிடம் சொல்லணும். பெற்றோருக்குக் கேட்கப் பொறுமை இருக்கணும். குழந்தை சொல்வதை நம்பணும். அக்கம்பக்கம் யாரிடமானும் அவங்க குழந்தைகளுக்கு இப்படி நடக்குதானு மறைமுகமா விசாரித்துத் தெரிந்து கொள்ளணும். குற்றவாளியைக் கையும் களவுமாப் பிடிச்சுக் காவல் துறையிடம் முன்னிறுத்தணும்.

இன்றைய சூழ்நிலையில் வேலைக்குச் செல்லும் பெற்றோரால் குழந்தைகள் சொல்வதைக் கேட்டுக்கொள்ளும் பொறுமை இல்லையோ? இல்லை எனில் அந்தக் குழந்தைக்குத் தொடர்ந்து இவ்வாறு நடந்திருக்குமா? அதுவும் போதையில் வேறே இருந்திருக்கே! தாய்க்கு மாற்றங்கள் தெரியாமலா இருந்திருக்கும்? இப்படி ஒரு குழந்தையைத் தனியாக விட்டுவிட்டுப் பொறுப்பின்றிச் செல்ல அந்தத் தாய்க்கு எவ்வாறு மனம் துணிந்தது? அவள் சூழ்நிலை காரணமா? ஒண்ணும் புரியலை! ஆனால் குற்றவாளிகளுக்குச்  சிறிதும் கருணை காட்டாமல் கடுமையான தண்டனை அளிக்க வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை!