நாகை சிவாவிற்கு நன்றி

தன்னுடைய வேலை மும்முரத்திலும், விடுமுறையிலும் கூட எனக்காகத் தனியாக வேலை செய்து, நடுவில் நான் குறுக்கிட்டதையும் பொறுத்துக் கொண்டு எனக்கு மிரட்டல் விடுத்து என்னை தொந்திரவு கொடுப்பதில் இருந்து தடுத்துத் தன் வேலையைத் திறம்படவும், வெற்றிகரமாயும் முடித்துத் தந்த திரு நாகை சிவாவிற்கு நன்றி எதுவும் கிடையாது. தமிழ் மணத்தில் போய்ப் பதிவு செய்வது வரை செய்து விட்டு வந்திருக்கிறார் மனுஷன். அவருக்குப் போய் நன்றியாவது, ஒண்ணாவது. ஒண்ணும் இல்லை. தினம் எழுதும்போது நினைத்துக் கொள்வேன், இது அவரால் வந்தது, அதான் எழுதறோம்னு. சும்மாத் தட்டச்சுப் பண்ணிட்டு நான் பேர் வாங்கறதே பெரிசுன்னா இதெல்லாம் என்ன?
எல்லாரும் எல்லாமும் வசதியாப் பண்ணிக் கொடுத்துப் பின் நான் அதிலே எழுதறதுக்குப் பாராட்டோ, பின்னூட்டமோ வாங்கறது கூடத் தப்புன்னு என் மனசாட்சி சொல்கிறது. ஆனால் ஆசை யாரை விட்டது? அது பாட்டுக்குப் பின்னூட்டம் வந்திருக்கானு எதிர்பார்க்கும். நம் எழுத்துக்கு ஒரு அங்கீகாரம், நம்ம "ego" விற்கு ஒரு திருப்தி. நல்லாத் தெரியும். இருந்தாலும் அதை நிறுத்த முடியாது. பின்னூட்டம் வரலைன்னா ஏன் வரலைனு மனசு கேட்கும். உடனே போய் ரொம்ப நெருங்கியவர்கள்னா ஏன் வரலியானு கேட்போம். உண்மையா எழுதிப் பின்னூட்டம் வாங்கறவங்களுக்கு இல்லை இது. என் மாதிரி விஷயமே இல்லாமல் எழுதறதுக்குக் கூடப் பின்னூட்டம் எதிர்பார்க்கிறது அதிகம் இல்லையா? அதுக்காக யாரும் இந்தப் பதிவுக்குப் பின்னூட்டம் கொடுக்காமல் இருக்க வேண்டாம். வழக்கம் போல வந்து தலையிலே அடிச்சிக்கிட்டுப் போயிடுங்க! :-)